Όταν η γυναίκα θέλει... τίποτα

Την άχρηστη γυναίκα δεν χρειάζεται να τη βοηθήσεις.
Την πολύτιμη, δεν μπορείς.

Κάνε ό,τι μπορείς, κάνε τα πάντα γι’ αυτήν: μια βόλτα στο βουνό κι άλλη μία στην παραλία· ένα τραπέζι γεμάτο με το αγαπημένο της φαγητό· παρέα, μοναξιά, φασαρία ή σιωπή, ό,τι ζητήσει· ένα μικρό παιδί να την αγκαλιάσει απρόσμενα· ένα πέρασμα από τον βοτανικό κήπο· χάδια όλη μέρα.

Κι όμως, κάποια στιγμή, στις 7 το απόγευμα, σε ένα δροσερό παγκάκι του πάρκου, μέσα στα υπέροχα αρώματα του δειλινού, θα βυθιστεί στη μελαγχολία. Χωρίς λόγο.

Χωρίς λόγο; Όχι. Υπάρχουν λόγοι.
Μια κούραση αόριστη. Η διορατικότητα που θυμίζει πόσο σπάνιες είναι οι ωραίες στιγμές. Η επίγνωση ότι ποτέ δεν υπήρξε μια αναγνωρισμένη επιστήμων ή μια αναδυόμενη Αφροδίτη. Η σιγουριά ότι ο χρόνος είναι απατεώνας. Η υποψία ότι αύριο ξημερώνει άλλη μια μέρα, απατηλή.

Κι εκείνος, που έκανε τα πάντα, κάθεται δίπλα της. Καπνίζει αμήχανα ένα τσιγάρο, νιώθει αδέξιος και περιττός. Προσπαθεί να γεφυρώσει τη σιωπή, να τη φέρει πάλι κοντά του. Αγγίζει το χέρι της προσεκτικά και λέει σιγανά: «Κορίτσι;».

Εκείνη τραβά απότομα το χέρι της, σαν να τη δάγκωσε ταραντούλα.