Το τίμημα της άνεσης (του Ποιητή Μισογύνη)

Το πρωινό μου το παίρνω πάντα στο "Κηποκαφενείο". Είναι υπαίθριο και μπορείς να βλέπεις ασταμάτητα τον πολυάσχολο κόσμο να πηγαινοέρχεται αγχωμένος. Ο κουρέας μου, όμως, είναι στην Οδό Κοιλάδας, δηλαδή αρκετά μακριά από το σημείο που τρώω. Εκεί πληρώνω μόνο 20 πισελόττες και αφήνω και 10 πισελόττες φιλοδώρημα.

Όμως, στις 12 Μαΐου, στις 11 το πρωί, η ατμόσφαιρα ήταν ήδη αποπνικτική. Περίμεναν μπόρα το αργότερο μέχρι τις 3 το μεσημέρι.
Χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, ήμουν κουρασμένος ως θανάτου. Καθόμουν ευχαριστημένος στο κιόσκι, παρατηρώντας τους αγχωμένους περαστικούς, και σκεφτόμουν πως το να πάω μέχρι τον κουρέα μου στην Κοιλάδα φάνταζε σαν ταξίδι: Κήπος - Αγορά - Οδός Κυριών - Οδός Κοιλάδας.
Και ακριβώς απέναντί μου βλέπω την ταμπέλα: James Kuhl, Κουρέας της Αυλής. Ήξερα ότι εκεί κόστιζε 50 πισελόττες το κούρεμα και 30 το φιλοδώρημα, δηλαδή 50 πισελόττες περισσότερο απ' τον δικό μου κουρέα.
Αλλά σκεφτόμουν: και τι έγινε; Η εξοικονόμηση ζωτικών δυνάμεων; Η ανακούφιση του νευρικού μου συστήματος; Η δροσερή σκάλα και το κλιματισμένο σαλόνι;
Σηκώθηκα να πάω  στον James Kuhl.
Στη σκάλα ανέβαινε ταυτόχρονα κι ένας πλούσιος γνωστός μου -από εκείνους που κάποτε μου είχαν δανείσει 150 πισελόττες σε μια δύσκολη στιγμή.

«Εσείς εδώ; Παράξενο! Πού πηγαίνετε;» με ρώτησε ο ιεροεξεταστής.

«Στον κουρέα μου», του απάντησα ήρεμα.

«Α, στον κουρέα σας! Δεν είχατε όμως έναν άλλον, στην Οδό Κοιλάδας;»

«Ναι, παλιότερα...»

«Παλιότερα, ε; Παλιότερα;»

«Ναι, να... βλέπετε... σήμερα έκανε αφόρητη ζέστη και δεν άντεχα το δρόμο μέχρι εκεί...»

«Α, δεν αντέχατε τη ζέστη; Μα βέβαια... κάνει φοβερή ζέστη ήδη από το πρωί. Παρεμπιπτόντως...»

«Μόλις μπορέσω!», του είπα και συνέχισα να ανεβαίνω προς τον Κουρέα της Αυλής.