Η Ανάσταση των αμαρτωλών

Την Άνοιξη, λίγο πριν την Ανάσταση, οι άνθρωποι αλλάζουν τροχιά.
Οι παλιοί αμαρτωλοί δεν σκοπεύουν να αφήσουν την ορμή της φύσης να τους προσπεράσει. 

Δεν το διαπραγματεύονται.
Θέλουν να σπείρουν καινούριες δυνάμεις μέσα στον χειμωνιάτικο οργανισμό τους.
Νηστεύουν.
Περπατούν περισσότερο στον καθαρό αέρα — όλο και πιο μακριά.
Μιλούν για τα δέντρα, για τους κήπους τους, για τα μονοπάτια στην εξοχή.
Νιώθουν πως γίνονται καλύτεροι — ή πείθουν τον εαυτό τους πως είναι έτσι.
Το ίδιο κάνει.
Μπροστά στην εικόνα μιας ανθισμένης πασχαλιάς, συγχωρούν.
Και γίνονται πιο ταπεινοί.
Ούτε οι φίλοι τους ούτε οι σύντροφοί τους μπορούν να τους απογοητεύσουν αυτές τις άγιες μέρες.

Γιατί βρίσκονται σε κάθαρση.
Και γιατί οι άλλοι, την ίδια στιγμή, εισέρχονται ορμητικά στον δικό τους ανθισμένο κόσμο.
Οι αμαρτωλοί νιώθουν τη γη να βλασταίνει —και, μαζί της, νιώθουν τους πιο πολύτιμους θησαυρούς τους, όλες τις τραγικές εμπειρίες της ζωής τους, να μεταμορφώνονται σε άνθη σημύδας μέσα στην καρδιά τους.
Άνθρωπε, τον εξωτερικό σου χειμώνα τον ακολουθεί η εσωτερική σου Άνοιξη.
Ίσως η μόνη που μπορείς στ’ αλήθεια να ζήσεις.