Οι φυσικές ανάγκες των επαναστατών

  

Πολύ ενδιαφέρον, στ’ αλήθεια:

Τι κάνει ένας άνθρωπος που πάει κόντρα στο κοπάδι — ένας σύγχρονος Ροβεσπιέρος, Μαρά, Παπαφλέσσας, Καραϊσκάκης — όταν μείνει μόνος;
Τι κάνει μέσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου του, γυμνός από τον ιερό φανατισμό του;

Πώς του φαίνονται τότε οι αθόρυβες και θορυβώδεις φυσικές του ανάγκες;
Φαγητό. Χώνεψη. Κλάσιμο. Χέσιμο. Φαγούρα. Καθαριότητα. Ησυχία. Σεξ.
Του φαίνονται τραγικές; Ή ενοχλητικές; Τις καταριέται; Τις συγχωρεί;
Ποιοι άραγε είναι οι συμβιβασμοί εκείνων που "καίγονται αιώνια για τα ιδανικά τους", όταν έρθει η ώρα να τρίψουν το πουλάκι τους με σαπούνι ή να ζεστάνουν φασολάκια;
Η αλήθεια είναι πιθανώς πολύ απλή
Διατηρούν το κορμί τους ακριβώς όσο χρειάζεται — για να μην τους κόβει τον ειρμό την ώρα που ακονίζουν τα σπαθιά τους και γυαλίζουν τα κουμπούρια τους. 
Ο κόσμος να καίγεται -και να λιγοθυμάνε από την πείνα και τις αναθυμιάσεις;