Η διακριτικότητα ως πρόσχημα

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν «διακριτικά», κρατώντας τα πάντα για τον εαυτό τους. Όπως ο τσιγκούνης. Κρύβονται μέσα στα πυκνά δάση της διακριτικότητάς τους, αναζητώντας προστασία από κάθε απειλή. Δεν ορμούν ποτέ στο πεδίο μάχης της ζωής, δεν ρισκάρουν, δεν εκτίθενται. Πάντα και παντού φορούν την βολική πανοπλία της «διακριτικότητας», αποφεύγοντας το τίμημα ενός ανοιχτού, ειλικρινούς αγώνα.

Τόσες μάταιες στρατηγικές, τόσα τεχνάσματα -μόνο και μόνο για να μην παραδεχτούν, ούτε στον εαυτό τους ούτε στους άλλους, πως στην ουσία αδιαφορούν. Για τον συνάνθρωπο, συχνά και για τον ίδιο τον «αγαπημένο».
Ένα Hocus Pocus, ένας ελιγμός, για να προστατεύσουν την πληγωμένη τους ματαιοδοξία εις βάρος της αλήθειας.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα.
Ζουν σαν παράσιτα, τρέφονται από τις ψυχικές δυνάμεις των άλλων.
«Αγαπιέμαι, άρα υπάρχω»—αυτό είναι το δειλό τους σύνθημα.
Όμως η αλήθεια είναι αλλού:
«Αγαπώ, άρα υπάρχω.»

Βολεμένοι μέσα στο μικρό τους πραματευτάδικο, ψάχνουν ενδείξεις πως δεν είναι κούφιοι, πως κάτι υπάρχει μέσα τους. Μα η αλήθεια είναι σκληρή: είναι.
Οχυρωμένη ψυχή θα πει να νιώθεις και να σκέφτεσαι μόνο ως εκεί που σε βολεύει. Και ως εκεί που βολεύει τους άλλους.
Ο αδιάκριτος, όμως, ψάχνει την αλήθεια.
Και αν χρειαστεί, είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα -εις βάρος της «ευτυχίας» και της βόλεψής του.
Αλλά η στρουθοκάμηλος κρύβει το κεφάλι της στην άμμο όταν πλέον έχει χαθεί.