Με τον ερχομό της άνοιξης, όλα μοιάζουν βρόμικα και αφημένα. Η φύση ετοιμάζεται για τις πιο φωτεινές μέρες, αποτινάζει τη σκόνη του χειμώνα, βάζει τέλος στην εποχή της οικονομίας και της στέρησης. Κάποιες δουλειές δεν μπορούν να περιμένουν.
Η άναρχη φύση δεν αναβάλλει τίποτα. Μέσα στο φαινομενικό της χάος, λειτουργεί με απόλυτη πειθαρχία.
Οι Ελλέβοροι ανθίζουν παντού. Κάποιοι τους κόβουν και τους βάζουν σε βάζο, αλλά εκεί δεν ευδοκιμούν, επειδή γνωρίζουν κάτι που εμείς αγνοούμε.
Δεν λυπάσαι πια τα πουλιά, τα κοράκια, τους κοκκινολαίμηδες. Αν και ούτε τώρα βρίσκουν αρκετή τροφή. Όσα κατάφεραν να επιβιώσουν τον χειμώνα, θα αντέξουν και τώρα.
«Άθλιος καιρός», λένε όλοι. Κι όμως, είναι τόσο συγκινητικά όμορφος μέσα στην αθλιότητά του.
Οι άνθρωποι κρατούν απόσταση από αυτήν την παράξενη, μεταβατική κατάσταση. Όπως απομακρύνονται κι από έναν άνθρωπο που δεν δίνει πια τον «καλύτερο εαυτό» του.
Δεν είναι ψάρια, ούτε όρνιθες…
Όμως, εγώ δεν βρίσκω λιγότερο ελκυστική αυτήν τη μετάβαση. Από τον σκληρό, σιωπηλό χειμώνα στη λαμπερή, θορυβώδη άνοιξη, υπάρχει κάτι. Μια στιγμή που με μαγεύει.
Το χιόνι που λιώνει με συναρπάζει. Κάποτε ήταν αγέρωχο, αμείλικτο, σκληρό. Οι αθλητές το λάτρευαν, το ύμνησαν. Τώρα το απορρίπτουν. Δεν μπορούν πια να μετρήσουν τις δυνάμεις τους πάνω του. Κι εκείνο, αδύναμο πια, σαν ντροπιασμένο, αναζητά διέξοδο στα ρυάκια και... εξαφανίζεται.
Πόσο αγαπήθηκε… πόσο είχε τραγουδιστεί όταν ήταν ακόμα χρήσιμο.
Και τώρα;
Χιόνι, είσαι γκρίζο κι άχαρο
Βρόμικο και περιττό
Πρόσεξε μην κρυώσεις τα παιδιά μου.
Χιόνι, πια δεν σ΄αγαπώ
Δεν σε θέλω άλλο
Χάσου από μπροστά μου

Σύντομα θα ανθίσουν οι πρίμουλες. 
Οι βιολέτες θα στολίσουν τα κιγκλιδώματα.
Και εγώ θα τις μαζεύω, αλλά δεν θα σου τις δίνω.
Δηλαδή μπροστά στους ανθρώπους.
Αλλά μπροστά στον Θεό!
Ελλεβόρα-Ana Zumani Elden