Για κοχύλια και χταπόδια

Όταν ήμουν μικρή, μια μέρα διάβασα ότι υπάρχουν κάτι μεγάλες, χοντρές, ημιδιάφανες μέδουσες, λευκές με μωβ, που κολυμπούν και λάμπουν στη θάλασσα! Λίγο αργότερα η Αδριατική ξέβρασε μια στην ακτή, μπροστά στα πόδια μου. Την σκέπασα με άμμο, με το φτυάρι μου, και την πέταξα στη θάλασσα για να τη σώσω. Το κύμα όμως την έφερε πάλι πίσω.

Κι ένα χαζό παιδί είπε, -τρώγεται;
-Όχι, μόνο λάμπει τη νύχτα στη θάλασσα
-Τότε γιατί θες να τη σώσεις
-Επειδή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να λάμπει τη νύχτα στη θάλασσα (βλάκα!).
✶

Πρωί πρωί κάποιος πέταξε ένα χταπόδι στην παραλία, δεν θυμάμαι πού  -και όλοι παρατηρούσαμε την άμορφη μάζα. 

Το βράδυ, το μενού του ξενοδοχείου περιείχε και χταπόδι, το οποίο παρήγγειλε ο μπαμπάς μου.

Μπαμπά όχιιιιιι, το είδαααα, φώναξα με έκπληση και αγανάκτηση

Ανούλι μου, εγώ, δόξα τω θεώ, δεν το είδα, είπε ήρεμα ο μπαμπάς μου και έχωσε απολαυστικά ένα κομμάτι χταπόδι στην στοματάρα του

✶

-Μαζεύεις κοχύλια;

-Ναι, είναι η πιο διαχρονική χειροτεχνία της φύσης. Παλιά και μοντέρνα ταυτόχρονα. 

♠

Ελλεβόρα